سال حاکمیت دینی؛ خار چشم دیکتاتور ناکام

سال حاکمیت دینی؛ خار چشم دیکتاتور ناکام

ظاهرا ادعای اجرای بدون تنازل قانون اساسی از سوی فتنه‌گرانی چون موسوی همان گونه که قبلاً هم پیش بینی شده، صرفاً برای تداوم نفاق و امکان حرکت دوزیستی صورت گرفته است.

به گزارش شبکه ایران، سایت وابسته به میرحسین موسوی، حضور دین در حوزه سیاست و حاکمیت طی 32 سال اخیر و از جمله روزگار رهبری حضرت امام را «انحصار طلبانه» خواند و تاکید کرد سران اصلاحات ترجیح می دهد «سیاست پلورال» داشته باشد.

 

کیهان در این زمینه نوشت: کلمه در این نوشته دوره 32 ساله پس از انقلاب را حضور انحصار طلبانه توصیف می کند و می نویسد «گزینه سیاست پلورال، مناسب ترین گزینه برای دفاع از حضور دین در ایران پسا انقلابی است». کلمه مدعی شد این دیدگاه با دیدگاه سکولاریستی که از خصوصی شدن دین دفاع می کند متفاوت است، حال آن که جریان سکولار-قائل به جدایی دین از سیاست- نیز پلورالیزم را یکی از بنیان های فکری و سیاسی خود قرار داده است. آنچه انحطاط فکری موسوی را در این مقاله منتشره در سایت متبوع خود بیشتر نمایان می کند، انحصارطلبانه معرفی کردن روزگار مدیریت حضرت امام(ره) است و در واقع وی نشان می دهد که منظورش از انتشار این مقاله -به روال عملکرد یک سال گذشته- صرفاً تخطئه روزگار پس از رحلت امام نیست بلکه وی اساساً با اصل حضور دین در عرصه سیاست و نظام بخشیدن به آن مشکل پیدا کرده است. رویکرد ضددینی و ضد انقلابی موسوی باعث شده تا بارها جریان های لائیک و ضددین نظیر سلطنت طلبان، چپ های الحادی، جبهه ملی و بهائیت از وی حمایت کنند.

 

تلاش جهت رسمیت بخشیدن و حاشیه امنیت ساختن برای جریان های ضد دین و ضد انقلاب در پوشش پلورالیسم در حالی است که قانون اساسی جمهوری اسلامی، سیاست و حاکمیت در جمهوری اسلامی را طی فصول و اصول مختلف خود، ذاتاً و مبنائاً «دینی» و «اسلامی» تعریف کرده است اما ظاهراً ادعای اجرای بدون تنازل قانون اساسی از سوی فتنه‌گرانی چون موسوی همان گونه که قبلاً هم پیش بینی شده، صرفاً برای تداوم نفاق و امکان حرکت دوزیستی صورت گرفته است.

 

ذکر این نکته هم خالی از لطف نیست که اتهام انحصارطلبی بیش از هر کس و جریانی، به عملکردهای موسوی و طیفی از جریان متبوع وی - چه در دهه اول انقلاب و چه در 15 سال بعدی- می چسبد و البته عملکرد این جریان و شخص موسوی طی یک سال اخیر بیش از هر کس به تعابیری نظیر دیکتاتوری، انحصار طلبی و تن ندادن به تکثر و رأی اکثریت نزدیک است.