فضائل سجده بر تربت کربلا

فضائل سجده بر تربت کربلا بهترین خاک سجده، «تربت کربلا» است که موجب از میان رفتن حجاب‌های ظلمانی هفتگانه می‌شود  در مکتب تشیّع، سجده باید‌ بر اجزای‌ اصلی‌ زمین‌ و یا آنچه‌ از زمین‌ روئیده‌ و‌ خوردنی‌ و پوشیدنی‌ نیست،‌ انجام‌ شود. بنابراین، «خاک» بهترین سجده‌گاه است و بر اساس حدیثی از پیامبر (ص) بهترین خاک سجده، «تربت کربلا» است که موجب از میان رفتن حجاب‌های ظلمانی هفتگانه می‌شود. به گزارشفارس، آدمی از خاک آفریده شده است و ریشه در خاک دارد. شاید یکی از دلایلی که سجده بر اجزای‌ اصلی‌ زمین‌، مانند خاک توصیه شده است، همین موضوع باشد. قطع یقین،‌ سجده بر یک شیء، پرستش آن نیست و همه‌ مسلمین‌ ـ چه‌ شیعه‌ و چه‌سنی ـ‌ برای خداوند سجده‌ می‌‌کنند. اما تفاوت سجده‌گاه در میان شیعیان و اهل تسنن به فهم مختلف آنان از روایت‌های مرتبط با این موضوع است. شیعیان به روایاتی از عایشه در مورد نمازخواندن پیامبر (ص) استناد می‌کنند. از جمله این روایات، «عن‌ عایشه‌: ما رأیت‌ رسول‌الله صلی‌ الله علیه‌ [وآله‌] وسلم‌ متقیاً وجهه‌ بشی‌ء تعنی‌ فی‌ السجود» و «عن‌ عایشه: أنّ‌ النبی‌ صلی‌ الله علیه‌ [وآله‌] وسلم‌ کان‌ له‌ حصیر یبسطه‌ ویصلّی‌ علیه‌» است. در این روایات بیان شده است که پیامبر (ص) پیشانی خود را بدون واسطه بر روی خاک می‌گذاشت، همچنین ایشان گاهی اوقات پیشانی خود را بر روی حصیر قرار می‌داد. در روایت دیگری از شخص پیامبر (ص) که در صحیحین موجود است، آمده: «جعلتُ لی الأرض مسجداً وطهوراً». یعنی پیامبر (ص) بر زمین پاک سجده می‌کرده‌اند. بنابراین «خاک» بهترین سجده‌گاه است. در جمع این روایت با روایت «أتانی جبرئیل بالتربة التی یقتل علیهاالحسین، فهی التی أقلّب فی کفی» که در جلد هشتم «طبقات ابن سعد» آمده است، در می‌یابیم بهترین خاک برای سجده، تربت کربلاست. * فضایل سجده بر تربت امام حسین (ع) در روایات اسلامی یکی از فضایل امام حسین (ع) در این است که سجده بر تربت ایشان فضایل بسیاری دارد و حتی در بیانات معصومین (ع)، سجده بر خاک کربلا موجب پذیرش نماز می‌شود. فضیلت خاک کربلا بر سایر سجده‌گاه‌ها، به دلیل شهادت نوه پیامبر در آن سرزمین و آغشته شدن خاک کربلا با خون خدا یعنی «ثارالله» است. همچنین در «مجمع‌الزواید» که از کتاب‏هاى حدیثی اهل سنت است، روایتی نقل شده است که مى‏گوید: روزى امیرمؤمنان (ع) از سرزمین کربلا عبور کرد و مقدارى از خاک آن را برداشت، بویید، گریست و فرمود: «70 هزار نفر از این مکان محشور و بدون حسابرسى وارد بهشت مى‏شوند». شیخ طوسی با سند خود از «معاویة بن عمار» نقل می‌کند که امام صادق (ع) مقداری از تربت امام حسین (ع) را در کیسه‌ای به همراه داشت و به هنگام نماز، مقداری از خاک آن را روی سجاده خود می‌ریخت و بر آن سجده می‌کرد. (وسائل، باب 16 از ابواب ما یصحّ علیه السجود) یکى دیگر از برکات و آثار خاک مزار امام حسین (ع) این است که سجده بر آن تربت پاک، حجاب‌هاى ظلمانى را کنار زده و در توجه حق‌تعالى به نمازگزار مؤثر است. امام صادق (ع) در این باره مى‏فرماید: «همانا سجود بر تربت حسین (ع) حجاب‌هاى هفتگانه را پاره مى‌کند» (کافى، جلد 4 و بحارالانوار، جلد 82) مراد از «حجاب‌ هفتگانه» نیز، حجاب‌های ظلمانی است. سجده بر تربت حضرت سیدالشهدا (ع) این خاصیت را دارد که در صورت وجود معرفت در شخص، حجاب‌های ظلمانی برداشته شود و شخص به کمالات انسانى دست یابد. همچنین امام صادق (ع) در حدیث دیگری که در جلد دوم «من لایحضره الفقیه» آمده است، در مورد تربت جدش امام حسین (ع) می‌فرماید: «خاک قبر حسین (ع) شفاى هر دردى است و آن بزرگ‏ترین شفاست».